Tijdens het eerste semester van 2008, werden er in Perú 46.557 aanklachten van familiaal geweld ingediend bij de politie. In 88.8% van de gevallen was het slachtoffer een vrouw. Dat wil dus zeggen dat in Peru elk uur ongeveer 10 vrouwen slachtoffer zijn van familiaal geweld. Van de ongeveer 15.000 gevallen per jaar van fysiek geweld die gemeld worden bij de “Vrouwen-Noodcentra” in Peru, is de aanvaller in 98.6% van de gevallen een rechtstreeks familielid (echtgenoot, partner, vader, stiefvader/moeder, grootvader, enz.). De aanklachten rond psychologisch geweld zijn nog talrijker en in 61.9% van die gevallen is de “agresor” de echtgenoot, inwonende partner of de ex- partner.
Dit zijn shockerende maar “koude” cijfers. In de realiteit echter, is het warm bloed dat gezichten doet opzwellen, dat via bloeduitstortingen “blauwe plekken” tekent in de huid, dat klopt en pijn doet in kneuzingen en builen. Zoals eergisteren bij Alexandra. De vrouw die momenteel onze “Casa Belga” of de kantoren van 4 belgische ngo´s proper houdt. We troffen haar ´s morgens huilend aan, gekneusd en gekwetst, en met een grote fysieke en emotionele pijn. Het is niet de eerste keer dat we via het vrouwelijk personeel met dergelijke pijnlijke situaties geconfronteerd worden. Alexandra is moedig geweest en heeft – op ons aansporen – klacht ingediend bij de politie. Haar echtgenoot, die na de middag zijn berouw bij haar kwam uiten, kreeg een flink sermoen en uitbrander die hem hopelijk even bijblijven. Dit kan niet, in "ons huis"!
Deze maand was het de internationale dag van de vrouw. Geen feestdag dus om de vrouwen in de bloemetjes te zetten. Maar een dag die ons moet herinneren aan de noodzaak en rechtvaardigheid van onze strijd.
“Eens komt er een dag dat we geen Internationale Vrouwendag meer zullen nodig hebben, noch vrouwenministeries of vrouwendepartementen of gendermainstreaming of straatmanifestaties of feministen, omdat “gelijkheid voor de wet” en gelijkwaardigheid een realiteit zullen zijn. De speciale wetten, beleidsmaatregelen, structuren, genderexperten zullen allemaal geschiedenis zijn. Want wij vrouwen zullen niet meer 30% minder verdienen dan onze mannelijke collega´s, niet meer ontslaan worden omdat we zwanger zijn, niet meer als feministische heksen gebrandmerkt worden omdat we ijveren voor sociale rechtvaardigheid, ook voor vrouwen! Bedrijven zullen zich realiseren dat kinderen, hun opvoeding, onze gezondheid en de zorg voor anderen en onze planeet, sociale gemeengoederen zijn, niet enkel afhankelijk van het werk en de zorg van moeders en vrouwen, maar ook van vaders en mannen. Wij vrouwen zullen niet meer met misplaatste trots zeggen dat “onze partners ons helpen in het huishouden” omdat het de normaalste zaak van de wereld zal zijn dat ons huishouden en alles wat daar rond hangt een verantwoordelijkheid van de twee is, net als onze economische en politieke inbreng in onze leefgemeenschappen. We zullen geen slachtoffer meer zijn van psychologisch, fysiek en sexueel geweld. We zullen het niet meer aanvaarden dat anderen ons lichaam, sexualiteit, intellect, bewegingsvrijheid en wensen controleren. We zullen STOP zeggen aan elke vorm van manipulatie en mishandeling. Iedereen zal verstaan dat ons “NEEN” een “NEEN” is en ons “JA” een “JA”, zonder dat we daarvoor als hoer, lesbienne, feministe of man-mens zullen uitgescholden worden” (Zeer vrij vertaald en samengevat naar een tekst van Ivannia Salazar Saboría).
Het zal niet meer nodig zijn dat we een collega, vriendin of buurvrouw moeten opvangen, troosten, moed inspreken, helpen zichzelf te verdedigen en samen woedend te worden omdat haar man of partner “door het lint” ging, zijn zinnen verloor en haar in elkaar sloeg. Vrouwen én mannen zullen dan vrijer zijn, vrij van een nefast patriarchaal systeem van onderdrukking, uitbuiting, slavernij en geweld. En tot zolang zullen we 8 maart markeren op onze agenda om onze droom levend te houden, in strijdvaardige woorden en daden.
Dit zijn shockerende maar “koude” cijfers. In de realiteit echter, is het warm bloed dat gezichten doet opzwellen, dat via bloeduitstortingen “blauwe plekken” tekent in de huid, dat klopt en pijn doet in kneuzingen en builen. Zoals eergisteren bij Alexandra. De vrouw die momenteel onze “Casa Belga” of de kantoren van 4 belgische ngo´s proper houdt. We troffen haar ´s morgens huilend aan, gekneusd en gekwetst, en met een grote fysieke en emotionele pijn. Het is niet de eerste keer dat we via het vrouwelijk personeel met dergelijke pijnlijke situaties geconfronteerd worden. Alexandra is moedig geweest en heeft – op ons aansporen – klacht ingediend bij de politie. Haar echtgenoot, die na de middag zijn berouw bij haar kwam uiten, kreeg een flink sermoen en uitbrander die hem hopelijk even bijblijven. Dit kan niet, in "ons huis"!
Deze maand was het de internationale dag van de vrouw. Geen feestdag dus om de vrouwen in de bloemetjes te zetten. Maar een dag die ons moet herinneren aan de noodzaak en rechtvaardigheid van onze strijd.
“Eens komt er een dag dat we geen Internationale Vrouwendag meer zullen nodig hebben, noch vrouwenministeries of vrouwendepartementen of gendermainstreaming of straatmanifestaties of feministen, omdat “gelijkheid voor de wet” en gelijkwaardigheid een realiteit zullen zijn. De speciale wetten, beleidsmaatregelen, structuren, genderexperten zullen allemaal geschiedenis zijn. Want wij vrouwen zullen niet meer 30% minder verdienen dan onze mannelijke collega´s, niet meer ontslaan worden omdat we zwanger zijn, niet meer als feministische heksen gebrandmerkt worden omdat we ijveren voor sociale rechtvaardigheid, ook voor vrouwen! Bedrijven zullen zich realiseren dat kinderen, hun opvoeding, onze gezondheid en de zorg voor anderen en onze planeet, sociale gemeengoederen zijn, niet enkel afhankelijk van het werk en de zorg van moeders en vrouwen, maar ook van vaders en mannen. Wij vrouwen zullen niet meer met misplaatste trots zeggen dat “onze partners ons helpen in het huishouden” omdat het de normaalste zaak van de wereld zal zijn dat ons huishouden en alles wat daar rond hangt een verantwoordelijkheid van de twee is, net als onze economische en politieke inbreng in onze leefgemeenschappen. We zullen geen slachtoffer meer zijn van psychologisch, fysiek en sexueel geweld. We zullen het niet meer aanvaarden dat anderen ons lichaam, sexualiteit, intellect, bewegingsvrijheid en wensen controleren. We zullen STOP zeggen aan elke vorm van manipulatie en mishandeling. Iedereen zal verstaan dat ons “NEEN” een “NEEN” is en ons “JA” een “JA”, zonder dat we daarvoor als hoer, lesbienne, feministe of man-mens zullen uitgescholden worden” (Zeer vrij vertaald en samengevat naar een tekst van Ivannia Salazar Saboría).
Het zal niet meer nodig zijn dat we een collega, vriendin of buurvrouw moeten opvangen, troosten, moed inspreken, helpen zichzelf te verdedigen en samen woedend te worden omdat haar man of partner “door het lint” ging, zijn zinnen verloor en haar in elkaar sloeg. Vrouwen én mannen zullen dan vrijer zijn, vrij van een nefast patriarchaal systeem van onderdrukking, uitbuiting, slavernij en geweld. En tot zolang zullen we 8 maart markeren op onze agenda om onze droom levend te houden, in strijdvaardige woorden en daden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten